Jest to choroba zwyrodnieniowa mózgu charakteryzująca się postępującym otępieniem, zaburzeniami mowy, praksji i gnozji.
Zmiany patomorfologiczne: stwierdza się uogólniony zanik mózgu szczególnie kory czołowej i hipokampa
Obraz kliniczny: choroba Alzheimera występuje u około 15 % populacji mężczyzn i kobiet po 65 roku życia. W okresie początkowym występują nietypowe objawy przypominające nerwicę, jak lęki lub depresja, zaburzenia orientacji wzrokowo – przestrzennej (niemożność trafienia do domu). Później dołączają się zaburzenia pamięci, chory nie potrafi dokonywać zakupów i wykonywać prostych czynności codziennych, występują zaburzenia afatyczne. Powoli rozwija się zespół otępienny, spadek zainteresowania otoczeniem, niechęć do mycia się, zmiany ubrania. Chory jest zaniedbany, nie poznaje osób z najbliższego otoczenia.
Choroba postępuje nieubłaganie, a w okresie znacznego zaawansowania cechuje się ciężkim zespołem otępiennym, afazją, apraksją, agnozją, nietrzymaniem moczu i stolca, zaburzeniami równowagi, powodującymi upadki i obrażenia ciała. Chory staje się zupełnie bezradny, wymaga bezustannej opieki.
LECZENIE:
Leczenie jest objawowe: chorego trzeba nakłaniać do aktywności fizycznej – jeżeli jest to możliwe. Rokowanie jest niepomyślne
