Starość – kolejny okres rozwojowy – oznacza nowe zadania, niekiedy bardzo trudne. W powszechnej opinii łączy się ona z życiową mądrością, doświadczeniem, cierpliwością, powściągliwością w wyrażaniu opinii, ale także z obniżaniem się sprawności fizycznej i psychicznej, wycofywaniem się z ról społecznych. W rozważaniach na temat starości warto odnieść się do dwóch określeń: starości oraz starzenia się. Pod pojęciem starości rozumie się okres rozwojowy w życiu człowieka, mający określoną charakterystykę, która uwzględnia wiek metrykalny, społeczny, biologiczny i psychologiczny. Światowa Organizacja Zdrowia wyodrębnia trzy okresy starości: wczesna starość (60-74), późna starość (75 – 89) oraz długowieczność (90 i więcej). Starzenie się jest długotrwałym, nieuniknionym i nieodwracalnym procesem fizjologicznym obejmującym liczne zmiany o charakterze inwolucyjnym . Można wyróżnić pozytywne i negatywne wymiary starości. Do pierwszych zaliczają się: satysfakcja z przejścia na emeryturę, dyspozycyjność a także możliwość wspierania swoich najbliższych (dzieci i wnuków), pogłębiania więzi z innymi ludźmi, a także dokonywania przeglądu i bilansu własnego życia. Wśród negatywnych cech starości wymienia się konieczność poradzenia sobie z świadomością zbliżającego się kresu życia, potrzebę dostosowania się do przemian cywilizacyjnych, społecznych i kulturowych, trudność w podtrzymywaniu dialogu międzypokoleniowego, liczne utraty (śmierć osób bliskich, obniżanie się sprawności i atrakcyjności fizycznej, narastające dolegliwości chorobowe, odejście z aktywnego życia zawodowego).
