Rehabilitacja w SMA metodą AKJ:
Metoda AKJ przywraca lub wspomaga samodzielność pacjenta z niedowładem bądź zaburzeniami koordynacji w czynnościach posługiwania się sztućcami. – Czytaj więcej o metodzie AKJ
SMA Typ I
Pojawia się najwcześniej w życiu dziecka bo w przedziale od urodzenia do końca 2 miesiąca życia. Dziecko przyjmuje bezwładną pozycję ciała, a jego kończyny dolne przypominają ułożeniem kończyny dolne żaby. Objawy te są widoczne już w chwili urodzenia.
W przypadku dziecka z SMA zasadniczą rolę w terapii odgrywa odpowiednie ułożenie dziecka i zapewnienie wsparcia rodzinie.
Leczenie fizjoterapeutyczne ma na celu sprzyjanie opanowywaniu przez dziecko aktywności ruchowych typowych dla poszczególnych okresów życia dziecka oraz na zapewnieniu mu możliwości nawiązywania kontaktu z otoczeniem.
SMA Typ II (przewlekły)
Pojawia się później między 2 a 18 miesiącem życia i charakteryzuje go osłabienie proksymalnych części ciała.
Dla dzieci z tym typem SMA umiejętność samodzielnego siadu może być trudna do opanowania bez zaopatrzenia ortopedycznego. W związku z osłabieniem siły mięśni tułowia pojawiająca się skolioza jest problemem na tyle rozległym, że może wymagać leczenia operacyjnego.
Rozwój społeczny i intelektualny dzieci cierpiących na II typ SMA powinien być stymulowany w taki sposób , jak ich zdrowych rówieśników.
Cele leczenia fizjoterapeutycznego mogą także dotyczyć opanowania przez dziecko jakiegoś sposobu przemieszczania się korzystnego z punktu widzenia jego stanu funkcjonalnego.
SMA Typ III
Pojawia się po ukończeniu 18 miesiąca życia. Jest to rzadki typ SMA występujący 1 na 100 tysięcy żywych urodzeń.
Objawy mogą pojawić się między 2 a 15 rokiem życia i zalicza się do nich osłabienie występujące w proksymalnych częściach ciała, zwłaszcza okolicach bioder, kolan i tułowia.
Rozwój ruchowy przebiega powoli i dziecko opanowuje umiejętność siadu około 1 roku życia., a samodzielnego chodu w wieku 3 lat. Chód dziecka z SMA typu III jest powolny i kołyszący, często pojawia się w nim obustronny dodatni objaw Trendelenburga. Dzieci te mają dobrą siłę mięśni kończyn górnych, co odróżnia je od dzieci chorujących na dystrofię mięśniową Duchenne’a.
Postęp choroby w tym typie SMA jest powolny.
Wśród celów terapii dla dziecka w wieku przedszkolnym na główny plan wysuwa się opanowanie umiejętności ruchowych w tym także chodu. W tym celu wykorzystuje się odpowiednie zaopatrzenie ortopedyczne typu KAFO czy aparat RGO.
Do celów terapii dziecka w wieku szkolnym i w okresie dorastania zalicza się wspomaganie rozwoju funkcji ruchowych, dostęp do pomocy realizacji zadań w szkole, odpowiednie układanie dziecka mające na celu zapobiec powstawaniu skolioz, promowanie higieny drzewa oskrzelowego.
Zakres i postać stosowanego leczenia fizjoterapeutycznego są zależne od rodzaju SMA, obecności określonych ograniczeń funkcjonalnych oraz od wieku dziecka.
Rdzeniowy zanik mięśni (SMA)
jest postępującym schorzeniem układu nerwowego, dziedziczonym w sposób autosomalny recesywny. Proces chorobowy polega na stopniowych zmianach degeneracyjnych i zachodzi w komórkach ruchowych rogu przedniego rdzenia kręgowego. Uszkodzenie dolnych neuronów ruchowych wywołuje obniżenie napięcia mięśniowego lub wiotkość, w zależności od tego, czy zmiany degeneracyjne objęły część czy też wszystkie komórki ruchowe rogu przedniego rdzenia kręgowego. Poziom inteligencji dzieci z SMA jest prawidłowy. Wyróżnia się wiele typów SMA, natomiast tutaj zostaną przytoczone tylko trzy.