Mimo przemian obyczajowych, społecznych i cywilizacyjnych rodzina pozostaje cenioną, potrzebną i pożądaną przez wielu ludzi formą wspólnego życia. Wszyscy mamy przeszłość rodzinną, zakładamy własne rodziny i wyobrażamy sobie życie następnych rodzin w łańcuchu generacyjnym. Rodzina jako mała grupa społeczna ma określone właściwości: zasady i normy organizujące jej życie, strukturę władzy, formy komunikowania się ze sobą oraz rozwijane przez lata sposoby rozwiązywania konfliktów i problemów. Relacje łączące członków rodziny są wynikiem doświadczeń i wypracowanej wspólnej historii.
W realizacji zadań rozwojowych rodziny może pojawić się wiele przeszkód i trudności. Są one zwykle powodem zgłoszenia się do szeroko rozumianego poradnictwa rodzinnego. Dla osoby udzielającej pomocy psychologicznej często szczególnie trudne staje się uporządkowanie danych i informacji o rodzinie ( np. kilka osób przedstawia odmienny opis codziennego życia rodziny) lub określenie istoty zgłaszanego problemu (czy jest nim: wagarujący syn, wycofana matka, a może nieobecny ojciec).
Obserwujemy wzrastającą rolę poradnictwa rodzinnego, również ze względu na powiększenie obszarów, w których udzielana jest pomoc psychologiczna. W odróżnieniu od psychoterapii pomoc psychologiczna dla rodzin (inaczej nazwana poradnictwem rodzinnym) nie sięga tak głęboko, jest mniej intensywna i krótkoterminowa. W psychoterapii szukamy mechanizmu wewnętrznego zgłaszanego problemu czy objawu, a niezbędnym warunkiem jej powodzenia jest utworzenie relacji terapeutycznej i przebudowa mechanizmów osobowościowych oraz uzyskanie wglądu. W poradnictwie psychologicznym ważne są rzeczywiste, zgłaszane problemy, kontakt dotyczy tego, co się dzieje „tu i teraz”, a pomagający może występować w roli doradcy udzielającego wskazówek i nauczyciela uczącego umiejętności rozwiązywania problemów.