SPASTYCZNOŚĆ - METODY KTÓRE STOSUJEMY

Poniżej można zapoznać się z metodami jakie stosujemy od kilku lat pacjentom ze spastycznością. Zanim jednak o tym, kilka słów na temat samej spastyczności.
Wzmożone napięcie mięśniowe jest typowym objawem uszkodzenia dróg zstępujących, zwłaszcza drogi korowo - rdzeniowej i licznych dróg zstępujących układu pozapiramidowego. Obserwuje się je u chorych po udarach i urazach mózgu, u dzieci z MPD, w stwardnieniu rozsianym.
Uszkodzenie OUN, a przez to usunięcie oddziaływania ośrodków nadrdzeniowych, prowadzi do nadwrażliwości układów regulujących napięcie mięśniowe na mediatory rdzenia. Ponadto wzrasta wówczas liczba kolaterali włókien w korzeniach tylnych i wytwarzają się dodatkowe synapsy w motoneuronach i interneuronach. W patogenezie spastyczności biorą więc udział wszystkie mechanizmy odpowiedzialne za regulację napięcia mięśniowego: nadmiernie pobudzone a-motoneurony, neurony hamujące presynaptycznie (Ia), hamujące reciprokalnie (Ia), neurony unerwienia niereciprokalnego(I b) i /lub komórki Renshaw, odpowiedzialne za hamowanie na zasadzie ujemnego sprzężenia zwrotnego. Niektóre badania wskazują na nadmierne pobudzenie układu gamma. Dla spastyczności charakterystyczny jest wzrost napięcia mięśniowego w zajętej kończynie, narastający i nagle ustępujący podczas jej biernego rozciągania. Przy uszkodzeniach torebki wewnętrznej, zwłaszcza jej odnogi przedniej dochodzi do "czystej" spastyczności. Efekty uszkodzenia torebki wewnętrznej (capsula interna) można zobaczyć poniżej na animacji. Próba ruchu celowego jest ograniczona do nieskoordynowanych, chaotycznych ruchów.