Wiąd rdzenia

Choroba polega na postępującym zwyrodnieniu tylnych korzonków nerwowych, zwojów rdzeniowych, pęczka smukłego i pęczka klinowatego. Wiąd rdzenia jest zazwyczaj późnym następstwem kiły. Choroba występuje częściej u mężczyzn niż u kobiet i pojawia się między dwudziestym a pięćdziesiątym rokiem życia. W procesie zwyrodnienia dochodzi do zniszczenia włókien nerwowych i zwiększenia tkanki glejowej. Początek choroby jest trudny do ustalenia, a jej przebieg bardzo powolny. Choroba w zwykłej postaci niekiedy zatrzymuje się w zaawansowanym stadium. W przebiegu wiądu rdzenia można wyróżnić trzy okresy, z których każdy trwa około 10 lat:

1. Okres poprzedzający niezborność charakteryzuje się wystąpieniem:

– bóli strzelających skierowanych prostopadle do osi kończyny i sprawiających wrażenie pchnięcia nożem

– uczucia opasania, które może być tak rozlane, że sprawia wrażenie pancerza

– parestezji (drętwienie podeszwowej powierzchni stóp)

– objawów ocznych (brak reakcji  źrenicy na światło, opadanie górnej powieki, podwójne widzenie, zwężenie źrenic, ślepota)

      2. Okres z niezbornością charakteryzuje się brakiem koordynacji spowodowanym utratą czucia mięśniowego i stawowego. Chory mając zamknięte oczy nie jest w stanie określić pozycji stawów ani zasięgu swoich ruchów. Również przy zamkniętych oczach nie może stać ze złączonymi stopami, ponieważ chwieje się i upada. Podczas chodzenia chory unosi wysoko stopy, wyrzuca je do przodu z nadmierną siłą i stawiając najpierw pięty mocno uderza nimi o ziemię. W celu ułatwienia sobie utrzymania równowagi chory rozstawia nogi.  Wielką trudność sprawia pacjentowi ominięcie przeszkody. W tym okresie pojawiają się również zmiany polegające na :

– obniżeniu lub utracie napięcia mięśniowego

– zniesienie odruchów

– pogłębieniu parestezji

– zmianach troficznych

– pojawianiu się w różnych narządach ataków bólu

– zaburzeniach w funkcjonowaniu pęcherza moczowego

       3. W okresie porażeniowym dolegliwości nasilają się do tego stopnia, że pacjent nie może chodzić i zostaje unieruchomiony w łóżku.

REHABILITACJA:

W leczeniu należy dążyć do usprawnienia pozostałości czucia mięśniowego. Cały czas należy dbać o ogólny stan fizyczny pacjenta. Podczas  rehabilitacji nie wolno męczyć pacjenta.

1. Kinezyterapia

-chorego leczy się tylko ćwiczeniami Frenkela. Składają się one z serii zaplanowanych ćwiczeń mających na celu umożliwienie choremu używania pozostałego mu czucia mięśniowego