„WIEK RACZKOWANIA”
Wyprostowane ramiona opierają się otwartą powierzchnią dłoni na podłożu, tułów wyprostowany aż do wysokości kręgosłupa lędźwiowego. Ciężar ciała spoczywa na dłoniach i okolicy spojenia łonowego, często jednak jeszcze w dolnej partii brzucha. Głowa w stosunku do podłoża tworzy kąt 45 do 90 stopni, łokcie nie dotykają podłoża. Przy podniesieniu boku podłoża ramię i noga strony leżącej wyżej odwodzą się zabezpieczająco (reakcja równoważna). Zdolność ta musi występować obustronnie.
„WIEK SIADANIA”
Dziecko cieszy się już wyraźnie z nowego położenia ciała. Jeśli wkłada się kciuki w jego ręce, chwyta je natychmiast i samo próbuje podciągnąć się do góry. Przywodzi ono ramiona i ugina przedramiona przynajmniej na początku próby trakcyjnej. W pozycji siedzącej przy pochylaniu tułowia we wszystkich kierunkach głowa utrzymywana jest w pionie.
„WIEK CHODZENIA”
Stawy kolanowe pozostają wyprostowane. Wyprost w stawie skokowym jest nieco mniejszy, tak że młodemu niemowlęciu udaje się unieść cały ciężar ciała na podeszwach stóp przez 1 sekundę. Tułów i kończyny dolne nie tworzą przy tym prostej kolumny, lecz obserwuje się pochylenie górnej części tułowia do przodu wskutek jeszcze utrzymującego się niewielkiego zgięcia w biodrach. Przyginanie palców u nóg jest w tym czasie jeszcze dozwolone.
